Apa Kena Dengan PAGE?

Parent Action Group for Education (PAGE) bukanlah sebuah organisasi yang besar. Ahlinya cuma dua tiga kerat sahaja. Tak pasti saya samada ia sebuah pertubuhan berdaftar atau tidak.

Tetapi itu semua tidak penting. Dalam zaman ledakan maklumat dan pendewaan masyarakat sivil hari ini, saiz sesebuah organisasi tidak lagi penting. Sebuah persatuan yang ahlinya cuma dua tiga kerat boleh jadi lebih berpengaruh daripada sebuah parti politik yang ahlinya jutaan orang. Apa yang diperlukan oleh organisasi ini ialah jurucakap yang sentiasa konsisten dalam menjuarai sesuatu isu.

Lebih baik kalau jurucakap itu mempunyai hubungan rapat dengan orang-orang tertentu dalam akhbar-akhbar tertentu. Maka pandangannya tentang pelbagai isu akan sentiasa dipaparkan di dada-dada akhbar. Lebih banyak pandangan yang dipaparkan, lebih berpengaruhlah persatuan itu kelihatan di mata masyarakat dan pembuat dasar.

PAGE sentiasa konsisten dalam memperjuangkan isu PPSMI. Bagi kumpulan ini bahasa Melayu tidak layak menjadi bahasa pengantar dalam pembelajaran Matematik dan Sains kerana ianya tidak mempunyai nilai ilmu. Bahasa Melayu hanya layak menjadi bahasa pasar atau bahasa pertuturan di rumah sahaja. Itu pun kalau dipertuturkan. Kalau tak dipertutur langsung pun tak mengapa. Kerana menurut kumpulan ini bahasa Melayu tidak mempunyai apa-apa nilai melainkan nilai yang dikaitkan dengan kemunduran. Kerana itu apabila kerajaan memutuskan untuk kembali mengajar Matematik dan Sains dalam Bahasa Melayu, kumpulan ini menganggap ianya satu langkah ke belakang.

Saya tidak ingin bercakap tentang isu PPSMI. Isu ini telah banyak diperkatakan oleh ramai orang dan pandangan saya tidak akan menambah atau mengurang apa-apa pun.

Yang menarik perhatian saya ialah kenyataan terbaru PAGE menentang keputusan kerajaan melonggarkan syarat kemasukan pelajar miskin dan pelajar luar bandar ke Sekolah Berasrama Penuh (SBP). Seperti yang dilaporkan pada halaman dua akhbar New Sunday Times hari ini (28 Ogos 2011), jurucakap PAGE Datin Noor Azimah Abdul Rahim berkata langkah tersebut akan menjejaskan pencapaian sekolah-sekolah berasrama penuh. Ertinya, pelajar miskin dan pelajar luar bandar yang pencapaiannya tidaklah seberapa, jika dibenarkan memasuki SBP akan menyebabkan pencapaian SBP menjunam. Bagi kumpulan ini nampaknya pencapaian SBP lebih penting daripada pencapaian pelajar miskin dan luar bandar yang pastinya akan mendapat manfaat besar sekiranya dibenarkan memasuki SBP.

Selain itu, beliau juga berkata semua pelajar mesti digalakkan untuk bersaing. Oleh yang demikian, melonggarkan syarat kemasukan bagi sesetengah kumpulan pelajar adalah satu langkah yang bertentangan dengan semangat persaingan.

Ini adalah satu pandangan yang dangkal. Di mana-mana negara di dunia, pelbagai tindakan afirmatif dilakukan oleh kerajaan untuk membantu golongan yang kurang bernasib baik. Di negara kita, penubuhan sekolah berasrama penuh adalah salah satu daripada tindakan afirmatif untuk membantu golongan yang susah. Pelajar-pelajar miskin terutamanya dari luar bandar diberi peluang untuj belajar di sekolah-sekolah terbaik dengan harapan mereka dapat mencapai keputusan yang lebih cemerlang. Dengan itu akan berlaku apa yang dikatakan social upward mobility dalam masyarakat. Dengan mendapat peluang pendidikan yang lebih baik, mereka mempunyai masa hadapan yang lebih cerah dan tidak lagi dibelenggu kemiskinan sepertimana yang dialami oleh bapa atau nenek moyang mereka suatu waktu dahulu.

Pendekatan tindakan afirmatif ini telah terbukti berjaya di negara kita dan di mana-mana negara di dunia.

Tidak dapat dinafikan, pemeluasan kelas menengah di negara kita adalah hasil tindakan afirmatif kerajaan terutamnya dalam bidang pendidikan. Tanyalah mana-mana Ketua Setiausaha Kementerian, Timbalan Ketua Setiausaha, Pengarah-Pengarah Bahagian hatta pengurus dan pegawai kanan syarikat-syarikat gergasi di negara kita yang berasal dari luar bandar dan mendapat peluang belajar di SBP sebelum ini. Selain daripada kepintaran dan rezeki masing-masing, bukankah tindakan afirmatif kerajaanlah yang menjadi antara faktor penyumbang utama kepada kejayaan mereka.

Lagipun, pelajar luar bandar dan pelajar miskin bukannya tidak pandai. Mereka adalah pelajar-pelajar pintar yang menjadi mangsa keadaan. Jika kerajaan tidak membantu mereka, siapa lagi yang akan membantu. Adakah PAGE nak membantu mereka? Saya fikir jauh panggang dari api.

Justeru, kepada mereka yang berada dalam PAGE bukalah mata. Jangan terperangkap dalam sindrom pemikiran satu lorong. Lihatlah kepentingan yang lebih besar.

Kepada akhbar yang sentiasa menjulang pandangan kumpulan ini pula, pesan saya berpada-padalah!