Nilai dan Kepimpinan Politik Melayu

Berikut ialah kertas kerja bertajuk "Nilai dan Kepimpinan Politik Melayu" yang dibentangkan di Seminar Kepimpinan Melayu anjuran Universiti Teknologi MARA pada 19 November 2008 bertempat di Sime Darby Convention Centre, Kuala Lumpur.

Nilai dan Kepimpinan Politik Melayu*

Marzuki Mohamad[1]
Ibrahim Suffian[2]

Kertas ini mengkaji nilai dan kepimpinan politik Melayu berdasarkan dapatan kajian kuntitatif dan kualitatif yang dilaksanakan di seluruh Malaysia termasuk Sabah dan Sarawak antara bulan Julai - Ogos 2008. Dapatan-dapatan kajian ini menunjukkan bahawa, walaupun dikotomi kaum dalam menyatakan sokongan politik masih wujud, di mana lebih ramai responden Melayu menyatakan sokongan terhadap Barisan Nasional (BN) berbanding responden bukan Melayu, rata-rata responden menunjukkan sikap yang positif terhadap nilai-nilai politik yang lebih demokratik seperti mementingkan persaingan yang sihat antara parti-parti politik, pilihanraya yang bebas, keterbukaan media, penyertaan awam dalam proses pembuatan keputusan, hak-hak asasi manusia dan tadbir urus negara yang baik. Walaupun kajian ini menunjukkan bahawa masyarakat Melayu menghargai nilai-nilai politik demokrasi, mereka masih berpegang kuat kepada nilai-nilai agama dan tradisi termasuklah memperakui peranan penting agama dalam sistem politik dan undang-undang negara.

Kajian ini melibatkan kombinasi kajian kualitatif dan kuantitatif. Kajian kualititif melibatkan wawancara bersemuka dengan pemimpin-pemimpin politik Melayu dan bukan Melayu dan diskusi kumpulan terfokus dengan pemimpin-pemimpin masyarakat dan pertubuhan bukan kerajaan. Kajian kuantitatif pula dilaksanakan melalui temubual telefon melibatkan 3,647 orang responden berumur 21 tahun ke atas di seluruh Malaysia. Daripada jumlah ini, responden Melayu berjumlah 1,779, Cina (1,141), India (305) dan Bumiputera Sabah dan Sarawak (422). Kajian ini dilaksanakan oleh Merdeka Center for Opinion Research dengan kerjasama para penyelidik dari Universiti Islam Antarabangsa Malaysia.

Politik Kaum dan Nilai Demokrasi

Nilai-nilai yang dominan dalam masyarakat disalur dan dipupuk melalui proses sosialisasi politik yang melibatkan peranan institusi-institusi negara dan masyarakat sivil. Nilai-nilai ini kemudiannya membentuk satu budaya politik yang menentukan orientasi politik dalam sesebuah negara. Menurut Gabriel Almond dan Sidney Verba, terdapat dua jenis budaya politik utama iaitu budaya berpartisipasi (participant culture) yang dikaitkan dengan sistem demokrasi dan budaya kepatuhan (subject culture) yang dikaitkan dengan sistem autoritarian.[3]

Sistem politik di Malaysia seringkali dikatakan bersifat semi-demokratik atau semi-autoritarian, iaitu satu keadaan di mana prinsip-prinsip demokrasi diamalkan secara terhad dengan mengambilkira konteks realiti sosio-politik setempat, terutamanya yang berkait dengan hubungan kaum. Kewujudan kaum-kaum yang berbeza serta potensi wujudnya konflik antara kaum telah menjadi asas kepada amalan demokrasi terhad di negara ini.[4]

Dalam konteks ini, walaupun pilihanraya diadakan secara berkala, kebebasan sivil dan politik seringkali dilihat berada pada tahap yang sederhana, dengan negara tidak teragak-agak untuk menggunakan kuasa represif bagi mengawal keharmonian kaum dan kestabilan politik. Dalam konteks politik pilihanraya pula, gabungan parti pemerintah Barisan Nasional (BN), yang ditunjangi oleh UMNO, memiliki kelebihan berbanding parti-parti politik lain. Budaya politik pembangunan (developmentalism), yang mementingkan pembangunan ekonomi dan kestabilan politik, dilihat menjadi asas keabsahan politik BN.[5]

Sementelahan pula, sepanjang lebih lima dekad memerintah, BN telah menunjukkan rekod yang baik dalam membawa pembangunan ekonomi dan kestabilan politik kepada negara.

Namun begitu, model politik pembangunan ini semakin dicabar oleh kemunculan nilai-nilai politik yang lebih demokratik sejajar dengan peningkatan tahap pendidikan, perbandaran dan status ekonomi masyarakat. Sementara itu, pergeseran politik antara kelompok elit, terutamanya dalam UMNO, telah membuka ruang-ruang pertandingan politik pilihanraya yang lebih sengit antara BN dan parti-parti pembangkang.

Ini dibuktikan umpamanya dalam pilihanraya umum 1990 dan 1999 di mana krisis politik dalaman UMNO (krisis Mahathir-Razaleigh pada tahun 1987 dan krisis Mahathir-Anwar pada tahun 1998) telah meningkatkan tahap persaingan politik antara BN dan pembangkang.

Dalam kedua-dua pilihanraya ini, bekas Menteri Kewangan Tengku Razaleigh Hamzah dan bekas Timbalan Perdana Menteri Datuk Seri Anwar Ibrahim telah menubuhkan parti masing-masing dan bergabung tenaga dengan parti-parti pembangkang untuk mencabar penguasaan politik BN.

Lanskap Politik Melayu

Sejajar dengan peningkatan tahap persaingan politik dan sikap positif masyarakat terhadap nilai dan amalan demokrasi, lanskap politik Melayu juga semakin menunjukkan perubahan. Persaingan politik antara parti-parti Melayu/Islam turut dicorakkan oleh pertandingan menunjukkan parti mana yang lebih cocok dengan nilai dan amalan demokrasi, serta realiti masyarakat pelbagai kaum, bukan lagi semata-mata parti mana yang “lebih Melayu” atau “lebih Islam”.

Ini berbeza sekali dengan persaingan “ideologi” dan “simbol” antara parti-parti Melayu/Islam dalam dekad-dekad 70-an dan 80-an untuk lebih memaparkan identiti Melayu/Islam bagi meraih sokongan pengundi-pengundi majoriti Melayu.[6]

Sejak era Reformasi 1998, yang bermula selepas pemecatan Anwar Ibrahim sebagai Timbalan Perdana Menteri, parti-parti politik pembangkang yang dipisahkan samada secara ideologi ataupun identiti kaum dan agama telah mula mencari satu platform yang sama untuk mencabar Barisan Nasional.

Pelunturan politik identiti kaum dan agama, dan penegasan terhadap nilai-nilai demokrasi, menjadi prasyarat utama kepada usaha ini. Penubuhan Barisan Alternatif untuk menghadapi pilihanraya umum 1999 merupakan salah satu usaha penting ke arah pembinaan upaya politik pakatan (coalition building) yang bersifat rentas kaum dan ideologi di kalangan parti-parti pembangkang.[7]

Namun begitu, pada awal era Reformasi, parti-parti pembangkang masih gagal mendapat sokongan rentas kaum. Dalam pilihanraya umum 1999 umpamanya kemenangan PAS di 27 kawasan majoriti besar Melayu dan kekalahan PKR/DAP di kawasan majoriti kecil Melayu dan campuran menandakan tidak berlaku peralihan undi rentas kaum yang signifikan kepada parti pembangkang.

Penyemaian Nilai Demokrasi

Walau bagaimanapun, proses penyemaian nilai politik demokrasi dan rentas kaum terus berlaku melalui aktiviti institusi masyarakat sivil, parti-parti politik dan media baru. Di samping itu, sikap lebih terbuka kerajaan pimpinan Datuk Seri Abdullah Ahmad Badawi terhadap kebebasan akhbar dan kebebabsan bersuara telah membuka ruang yang lebih luas kepada penyemaian nilai-nilai politik demokrasi di negara ini.

Pilihanraya Umum 2004 menyaksikan bagaimana nilai-nilai politik demokrasi dan rentas kaum mula mempengaruhi wacana politik Malaysia secara lebih signifikan. Dalam kempennya, Abdullah menekankan elemen kepelbagaian kaum dan demokrasi. Beliau menonjolkan dirinya sebagai pemimpin semua kaum dan kerajaan BN sebagai kerajaan yang demokratik, telus, amanah dan komited untuk melaksanakan penambahbaikan dalam penyampaian awam, perang terhadap rasuah dan memperbaiki hubungan kaum dan agama.

Sementara itu, parti-parti politik pembangkang yang telah mengalami kemerosotan undi Melayu dalam PRU 2004 mencari kaedah baru untuk menarik sokongan rentas kaum. Ini termasuklah mewujudkan jaringan yang lebih erat dengan pertubuhan-pertubuhan bukan kerajaan terutama sekali pertubuhan-pertubuhan hak asasi manusia. Pertubuhan-pertubuhan ini memainkan peranan ”membida” kerajaan dalam isu-isu berkaitan hak asasi manusia, ketelusan kerajaan dan kesaksamaan hak antara kaum.

Kerajaan pimpinan Abdullah ditonjolkan sebagai kerajaan yang lemah, tidak berupaya melakukan perubahan sebagaimana yang diharapkan dan masih memihak kepada kaum Melayu. Parti-parti pembangkang menyambut ”bidaan” ini dengan turut serta dalam protes-protes umum seperti ”Himpunan Bersih”[8] dan menyatakan sokongan terhadap kumpulan Hindraf.[9]

Pembidaan pertubuhan-pertubuhan bukan kerajaan yang disambut oleh parti-parti pembangkang dan kegawatan ekonomi yang disebabkan oleh kenaikan mendadak harga minyak sejak 2007 telah menimbulkan keresahan di kalangan masyarakat pelbagai kaum terutamanya kaum bukan Melayu.

Siri pungutan suara yang dijalankan oleh Merdeka Center for Opinion Research sepanjang tahun 2007 dan awal 2008 menunjukkan populariti kerajaan adalah rendah terutama sekali di kalangan masyarakat bukan Melayu. Dalam pungutan suara yang dilakukan pada bulan November 2007, tahap kepuasan hati pengundi India kepada kerajaan berada pada tahap 44%, pengundi Cina 54% dan pengundi Melayu 71%.

Populariti kerajaan jauh lebih rendah berbanding pada bulan November 2005 di mana tahap kepuasan hati pengundi India berada pada 85%, pengundi Cina 65% dan pengundi Melayu 75%. Kenaikan harga minyak dan persepsi mengenai layanan kaum dilihat mempengaruhi sikap ini.

Dalam situasi inilah parti-parti pembangkang dan institusi-institusi pro-pembangkang giat mengkritik kerajaan dan mempopularkan politik ”bukan perkauman” yang menjanjikan layanan sama rata kepada semua rakyat tanpa mengira perbezaan kaum.

Dasar Ekonomi Baru

Antara dasar kerajaan yang paling mendapat kritikan ialah Dasar Ekonomi Baru (DEB) yang bertujuan merapatkan jurang ekonomi antara kaum dan membasmi kemiskinan. Walaupun dasar yang diperkenalkan pada tahun 1971 ini telah berjaya membantu orang Melayu/Bumiputera meningkatkan taraf ekonomi mereka, masalah ketirisan dalam pelaksanaan DEB telah menimbulkan banyak tanda tanya tentang keberkesanannya.

Dalam konteks ini, kritikan pembangkang terhadap Dasar Ekonomi Baru merupakan serampang dua mata. Bagi orang Melayu, dasar ini digambarkan sebagai hanya memberi manfaat kepada golongan elit politik dan perniagaan, manakala bagi orang bukan Melayu, DEB sudah sekian lama dianggap sebagai satu dasar yang mendiskriminasi mereka.

Sementara itu, penggunaan kuasa represif negara seperti penahanan tanpa bicara di bawah Akta Keselamatan Dalam Negeri, walaupun atas dasar menjaga keselamatan negara, dilihat sebagai amalan paling tidak demokratik yang menjejaskan keabsahan politik parti pemerintah, terutamanya UMNO.[10]

Faktor-faktor ini yang digabungkan dengan keresahan rakyat dalam menempuhi bahang kenaikan harga minyak dan persepsi mengenai amalan rasuah dalam kerajaan menghasilkan tsunami politik yang hampir-hampir menumbangkan kerajaan Barisan Nasional dalam pilihanraya umum 2008.

Pilihanraya Umum 2008

Pilihanraya Umum 2008 memperlihatkan nilai dan amalan semi-demokratik sedang dicabar oleh kemunculan budaya politik berpartisipasi (participant culture) dalam masyarakat. BN buat kali pertama selepas pilihanraya umum 1969 kehilangan majoriti dua pertiga di Parlimen dan kehilangan penguasaan di lima buah negeri di Semenanjung Malaysia.

Walaupun secara keseluruhannya UMNO masih menguasai majoriti kerusi parlimen di kawasan-kawasan majoriti Melayu, keupayaan Parti Islam Se-Malaysia (PAS) dan Parti Keadilan Rakyat (PKR) menguasai 56 kerusi Parlimen di kawasan majoriti Melayu dan campuran menunjukkan perubahan persepsi masyarakat terhadap persaingan politik di kalangan parti-parti berasaskan Melayu.

Tidak dinafikan bahawa UMNO kekal sebagai parti yang menjadikan kepentingan bangsa Melayu dan Islam sebagai asas perjuangan, tetapi perkembangan ini juga menunjukkan bahawa persaingan politik antara parti-parti berasaskan Melayu semakin meningkat, dengan UMNO menghadapi persaingan yang lebih sengit untuk kekal sebagai satu-satunya parti yang mendapat dokongan padu masyarakat Melayu.

Nilai Politik Masyarakat Melayu

Peningkatan pengaruh parti-parti pembangkang berasaskan Melayu menunjukkan masyarakat Melayu sendiri menghargai amalan pilihanraya yang kompetitif yang merupakan salah satu elemen penting demokrasi. Di samping itu, sepertimana yang ditunjukkan dalam hasil kajian yang dijalankan, sebahagian yang signifikan daripada masyarakat Melayu mempunyai sikap yang positif terhadap nilai-nilai demokrasi yang bersifat substantif seperti pilihanraya yang bebas dan adil, penghormatan terhadap hak asasi manusia, kebebasan media dan kesaksamaan hak. Berikut adalah ringkasan dapatan-dapatan kajian:

• Majoriti responden Melayu (70%) mahukan pilihanraya yang bebas dan adil diadakan walaupun kerajaan yang memerintah mampu menyediakan pembangunan ekonomi dan menjamin kestabilan politik. Hanya 13% bersetuju dengan kenyataan bahawa mereka boleh mengabaikan pilihanraya jika kerajaan yang memerintah mampu membawa pembangunan ekonomi dan menjamin kestabilan politik.
  
  
• Hanya 24% mengatakan bahawa mereka akan terus menyokong kerajaan walaupun mereka tidak bersetuju dengan dasar-dasar kerajaan. 73% mengatakan sebaliknya.
  
  
• Hanya 26% mempercayai berita-berita yang disiarkan di media arus perdana, manakala 45% tidak mempercayainya.
  
  
• 69% tidak bersetuju dengan penahanan tanpa bicara. Hanya 16% bersetuju dengan kenyataan bahawa penahanan tanpa bicara perlu untuk menjaga keselamatan negara.
  
  
• 42% responden mengatakan bahawa masyarakat berbilang kaum di negara ini perlu diberikan hak yang sama, manakala 56% berpandangan bahawa orang Melayu sebagai penduduk pribumi perlu diberikan layanan istimewa.[11]
  
  
• 67% responden mengatakan untuk jangkamasa panjang orang Melayu masih memerlukan Dasar Ekonomi Baru (DEB), manakala 26% berpandangan bahawa DEB tidak membantu orang Melayu untuk maju.
  
  
• 48% responden berpandangan DEB hanya menguntungkan golongan kaya, sementara 41% berpendapat DEB menguntungkan orang Melayu seluruhnya.
  
  
• 61% responden mengatakan bahawa keputusan penting negara perlu dibuat secara kolektif mewakili pandangan semua kaum, manakala hanya 35% berpendapat bahawa pemimpin Melayu mesti mempunyai kata akhir dalam proses pembuatan keputusan.
  
  
• 95% bersetuju memerangi rasuah merupakan langkah yang perlu diambil oleh UMNO/BN untuk mengembalikan kekuatan parti selepas mengalami pencapaian yang teruk dalam PRU 2008.
  
  
• 70% responden bersetuju bahawa UMNO merupakan parti yang membela kepentingan Melayu dan 67% mengatakan UMNO telah memartabatkan Islam. Tetapi hanya 56% responden Melayu mengatakan bahawa mereka harus bersatu di bawah UMNO untuk memastikan kelangsungan bangsa Melayu.
  
  
• Walaupun majoriti responden menunjukkan sikap yang lebih terbuka terhadap nilai dan amalan demokrasi, mereka terus berpegang teguh kepada nilai-nilai agama dan keperluan melaksanakan syariat Islam. 70% responden berpandangan bahawa nilai agama memainkan peranan penting dalam sebarang penyelesaian masalah negara. Mengenai pelaksanaan syariat Islam, 85% responden bersetuju dengan pelaksanaan undang-undang Islam sedia ada dan 58% menyokong pelaksanaan undang-undang hudud.

Dapatan-dapatan ini menunjukkan bahawa masyarakat Melayu mempunyai sikap yang positif terhadap nilai dan amalan demokrasi serta bersikap lebih terbuka terhadap kaum-kaum lain, tetapi pada masa yang sama masih berpegang teguh dengan nilai-nilai agama.

Tidak hairanlah, politik Malaysia pada hari ini juga semakin diwarnai oleh perlumbaan antara parti-parti politik untuk menunjukkan siapa yang lebih demokratik dan toleran terhadap semua kaum. Walaupun perkembangan ini merupakan satu petanda baik dalam sebuah negara pelbagai kaum, ianya menimbulkan persoalan yang besar kepada kepimpinan politik Melayu untuk meneruskan perjuangan politik berasaskan bangsa dan agama.

Lebih dari itu, kekalahan parti-parti bukan Melayu dalam BN seperti MCA, MIC, Gerakan dan PPP dalam pilihanraya umum yang lalu meletakkan tekanan yang lebih besar kepada kepimpinan Melayu dalam UMNO/BN untuk mengekalkan keyakinan rakyat pelbagai kaum terhadap BN.

Cabaran Kepimpinan Politik Melayu

Umum mengetahui bahawa pencapaian kaum Melayu dalam bidang ekonomi dan pendidikan masih ketinggalan berbanding kaum-kaum lain. Laporan Separuh Penggal Rancangan Malaysia ke-9 menunjukkan bahawa pendapatan purata kaum Melayu berada di belakang kaum Cina dan India (Malaysia 2008). Pendapatan purata kaum Melayu/Bumiputera pada tahun 2007 ialah sebanyak RM 3,156 berbanding kaum India sebanyak RM 3,799 dan kaum Cina sebanyak RM 4,853. Hanya 15% premis komersial dimiliki oleh kaum Melayu manakala selebihnya oleh bukan Melayu. Jumlah pelajar Melayu yang melanjutkan pelajaran di luar negara juga jauh lebih kecil berbanding pelajar bukan Melayu. Di Australia misalnya, hanya 10% daripada lebih 20,000 pelajar Malaysia di negara itu adalah pelajar Melayu.

Walaupun pencapaian kaum Melayu secara umumnya masih jauh ketinggalan berbanding kaum-kaum lain, kepimpinan politik Melayu semakin dipersoalkan. Dasar Ekonomi Baru (DEB) dikritik hebat oleh pemimpin politik Melayu sendiri sebagai dasar yang bersifat diskriminatif dan menghalang persaingan bebas. Malah, kaum Melayu digambarkan sebagai kaum yang dominan dan kaum-kaum lain terpinggir (marginalized). Konsep ”Ketuanan Melayu”, yang mempunyai kerelevenan sejarah kepribumian bangsa Melayu, ditafsirkan sebagai satu konsep diskriminatif yang menindas.

Sementara itu, kepimpinan politik Melayu dilihat mati hujjah untuk berhadapan dengan perang idea dalam masyarakat yang semakin mementingkan nilai dan amalan demokrasi yang lebih substantif. Pada masa yang sama, sebagai kaum majoriti di negara ini, kepimpinan politik kaum Melayu dilihat berperanan besar dalam memupuk keharmonian kaum dan menjamin kestabilan politik.

Dalam konteks inilah kepimpinan politik Melayu, terutamanya dalam UMNO, menghadapi beberapa cabaran besar untuk meneruskan perjuangan politik berasaskan kaum dan agama.

1. Pertarungan idea politik bukan berasaskan kaum: Dengan Pakatan Rakyat yang mendakwa mengamalkan politik bukan perkauman pada masa ini menguasai lebih satu pertiga kerusi di Parlimen, pertarungan idea-idea politik bukan berasaskan kaum akan menjadi semakin sengit. Contohnya, penafian konsep ”Ketuanan Melayu” dan promosi Agenda Ekonomi Malaysia (AEM) oleh Anwar tentu sekali membawa kesan yang mendalam terhadap minda orang Melayu dan bukan Melayu.

Soalnya, bagaimanakah UMNO dan parti-parti komponen dalam BN respon kepada pendefinisian semula idea-idea politik berasaskan kaum di negara ini? Pertarungan idea-idea politik ini tentu sekali akan membentuk pemikiran, nilai dan budaya politik masyarakat mengenai politik hubungan kaum yang sekian lama melatari politik Malaysia. Keabsahan perjuangan politik Melayu akan tergantung kepada sejauhmana kepimpinan politik Melayu mampu mengekalkan kerelevenan mereka dalam menghadapi pertarungan idea politik ini.

2. Media baru sebagai alat penyebaran nilai politik demokrasi bukan berasaskan kaum: Kemunculan media baru seperti laman web, blog dan portal berita internet mempercepatkan penyaluran maklumat dan penyebaran nilai-nilai politik terutamanya di kalangan generasi muda dan golongan professional yang banyak terdedah kepada penggunaan teknologi maklumat. Media baru, lebih-lebih lagi yang bersifat interaktif, merupakan alat ideologi (ideological apparatus) yang amat berkesan dalam menyebarkan idea-idea yang dominan dalam masyarakat.

Dalam konteks ini idea-idea politik baru dengan begitu mudah disambut oleh pengamal media baru dan disebarkan untuk bacaan umum. Sebagai contoh, Project Malaysia,[12] sebuah laman web yang menyiarkan tulisan-tulisan mengenai ”Bangsa Malaysia” cuba untuk merungkaikan (debunk) konsep ”Ketuanan Melayu” yang dianggap sebagai satu konsep yang kolot dan ketinggalan zaman. Pengasas Project Malaysia, Malik Imtiaz Sarwar[13] dan Michelle Gunaselam dalam artikel mereka bertajuk ”The Politics of Race” menulis:

“It is no coincidence that the battle lines between the Pakatan Rakyat and the Barisan Nasional have been drawn along the issue of pluralism. The former's increasingly popular reformist advocating of a fairer and more accountable system for all Malaysians, or ketuanan rakyat, echoes calls by civil society for a Bangsa Malaysia driven rejection of race politics in aid of greater democratization. This stands in stark contrast to the conservative re-articulating of a questionable race dynamic, ketuanan Melayu, that the latter has clung to since independence. More than anything, this face-off, coming as it does on a rising tide of civic empowerment, points to Malaysians being ready and eager for a constructive reappraisal of the matter.”[14]

Dalam satu tulisan yang lain, seorang anak muda Cina, John Lee, mengkritik sistem pendidikan sekolah kebangsaan yang disifatkan sebagai terlalu “Melayu” dan tiada kualiti. Beliau menulis:

“Sebagai seorang yang telah menghadiri sekolah kebangsaan, saya boleh beritahu anda: kualiti akademik di sekolah kebangsaan amat rendah. Tiada bandingan dengan sekolah jenis kebangsaan Cina; di sana, guru-guru berdedikasi dan mendorong pelajar-pelajar untuk cemerlang dalam pelajaran mereka. Di sekolah kebangsaan, guru-guru lebih kerap tiada motivasi untuk mengajar. Tambahan pula, sekolah jenis kebangsaan mengajar bahasa ibunda pelajar Cina dan Tamil; tentulah ibu-bapa Cina dan Tamil lebih suka menghantar anak-anak mereka ke sekolah jenis kebangsaan … Kalau kerajaan kita mahu memupuk semangat perpaduan di sekolah kita, guru-guru mestilah jadi suatu contoh untuk para pelajar. Dengan ini, barulah sistem sekolah kebangsaan kita menjadi sistem sekolah kebangsaan, bukan sistem sekolah Melayu.”[15]

Seorang lagi penulis, Mavis Puthucheary, bekas Professor Madya di Universiti Malaya menyifatkan “Kontrak Sosial” sebagai satu mitos yang dipopularkan untuk mewajarkan dominasi Melayu. Beliau menulis:

Those who promote the idea of a social contract in Malaysia, however, want to see a political system in which secret deals are struck by the ruling elite in an environment where the scope and level of political participation is severely limited. In such a situation it is unwise to recognize the legitimacy of the social contract as it is applied in the Malaysian context … By using the idiom of the inter-ethnic bargain, which was in effect a partisan agreement, and giving it the status of a national consensus, UMNO's agenda of Malay dominance is secured within the formal structure of multiracialism. The UMNO version of the social contract would allow for Malay interests as defined by UMNO ("Ketuanan Melayu") to be given greater emphasis.[16]

3. Kedudukan Islam: Perlu diingat bahawa pertarungan idea politik yang berlaku pada hari ini adalah dalam konteks sebuah masyarakat yang semakin menghargai nilai-nilai demokrasi liberal dalam acuannya yang sekular. Nilai-nilai hak asasi manusia yang diwarwarkan oleh kelompok liberal sekular juga merangkumi hak-hak kebebasan beragama berasaskan faham sekular. Nilai-nilai ini, sepertimana yang dihujjahkan oleh kalangan sekularis, hanya boleh dimanifestasikan secara optimum bilamana negara mengamalkan prinsip pemerintahan yang benar-benar sekular. Debat mengenai kedudukan Islam, yang sinonim dengan peranan kepimpinan Melayu, berkemungkinan akan terus berlegar dalam wacana politik Malaysia dan memerlukan respon yang substantif daripada barisan kepimpinan Melayu-Islam.

Kesimpulan

Sikap positif masyarakat Melayu terhadap nilai dan amalan demokrasi mendatangkan cabaran-cabaran baru kepada kepimpinan politik Melayu. Politik sentimen tidak lagi menjadi asas yang ampuh untuk memperjuangkan idea dan gagasan politik Melayu. Kelangsungan politik Melayu akan ditentukan oleh keupayaan kepimpinan Melayu untuk mempertahankan idea dan gagasan politik Melayu secara rasional dan bersedia untuk bersikap responsif kepada saranan-saranan umum. Pada masa yang sama, sejajar dengan sikap positif masyarakat Melayu terhadap kepentingan nilai agama, kepimpinan politik Melayu juga harus berjiwa agama. Untuk itu, masyarakat Melayu tentu sekali memerlukan kepimpinan politik yang berwibawa, berilmu, berjiwa agama dan artikulatif. Dalam keadaan di mana masyarakat Melayu sendiri semakin menghargai nilai dan amalan demokrasi, keupayaan kepimpinan politik Melayu untuk bersikap terbuka tetapi tegas, responsif dan artikulatif dalam menangani kritikan dan mengemukakan idea-idea baru, terutama sekali dalam mengurus hubungan kaum, memacu kejayaan ekonomi dan menjamin kestabilan politik, adalah penting. Kepimpinan Melayu tidak mempunyai masa untuk mengambil sikap sambil lewa atau “business as usual”.

Bibliografi

Almond, Gabriel A., Verba, Sidney. 1965. The Civic Culture. Boston, MA: Little, Brown and Company.

Crouch, Harold. 1996. 1996. Government and Society in Malaysia. Ithaca and London: Cornell University Press.

Funston, John. 1980. Malay Politics in Malaysia: A Study of the United Malays National Organisation and Party Islam. Kuala Lumpur: Heinemann

Loh Kok Wah, Francis. 2003. “Towards a New Politics of Fragmentation and Contestation”. Dalam Francis Loh Kok Wah and Johan Saravanamuttu (eds). New Politics in Malaysia. Singapore: Institute of Southeast Asian Studies.

Malaysia. 2008. Kajian Separuh Penggal Rancangan Malaysia Ke-9. Kuala Lumpur: Percetakan Nasional.

Marzuki Mohamad. 2007. “Legal Coercion, Legal Meanings and UMNO’s Legitimacy”. Dalam Edmund Terence Gomez (ed). Politics in Malaysia: The Malay Dimension. London: Routledge.

Nagata, Judith. 1984. The Reflowering of Malaysian Islam: Modern Religious Radicals and Their Roots. Vancouver: University of British Columbia Press

Weiss, Meredith. 2006. Protest and Possibilities: Civil Society and Coalitions for Political Change in Malaysia. Stanford: Stanford University Press.

Zakaria Haji Ahmad. 1989. “Malaysia: Quasi Democracy in Divided Society”. Dalam Larry Diamond, Juan J. Linz, Seymour Martin Lipset (ed). Democracy in Developing Countries (Volume 3). Boulder, Colorado: Lynne Reinner Publishers.

Nota Hujung


* Kertas ini dibentangkan di Seminar Kepimpinan Melayu anjuran Universiti Teknologi MARA (UiTM) pada 19 November 2008 di Sime Darby Convention Centre, Kuala Lumpur.
[1] Marzuki Mohamad (Phd, Australian National University) ialah pensyarah di Jabatan Sains Politik, Kulliyyah Ilmu Wahyu dan Sains Kemanusiaan, Universiti Islam Antarabangsa Malaysia.
[2] Ibrahim Suffian (MA, Michigan) ialah Pengarah, Merdeka Center for Opinion Research, sebuah institusi penyelidikan bebas.
[3] Satu lagi budaya politik yang turut dinyatakan oleh Gabriel Almond and Sydney Verba ialah budaya parokial (Almond & Verba 1965).
[4] Zakaria (1989); Crouch (1996).
[5] Loh (2003).
[6] Lihat Funston (1980); Nagata (1984)
[7] Weiss (2006)
[8] Bersih ialah sebuah pertubuhan tidak berdaftar yang memperjuangkan pilihanraya yang bebas, adil dan bersih di Malaysia. Pada bulan November 2007, Bersih menganjurkan perhimpunan di Kuala Lumpur untuk memprotes amalan pilihanraya di Malaysia. Perhimpunan ini dihadiri oleh lebih 30,000 orang awam yang kebanyakannya adalah penyokong pembangkang.
[9] Hindu Rights Action Force (Hindraf) ialah sebuah pertubuhan tidak berdaftar yang memperjuangkan hak-hak penganut agama Hindu di Malaysia. Kumpulan ini menganjurkan demonstrasi besar-besaran di Kuala Lumpur pada bulan November 2007 ekoran tindakan pihak berkuasa tempatan merobohkan sebuah kuil yang didirikan tanpa kebenaran di Shah Alam, Selangor. Kerajaan pada bulan Oktober 2008 mengharamkan pertubuhan ini ekoran tindakan pemimpin-pemimpinnya menganjurkan siri protes terbuka terhadap kerajaan yang didakwa mengabaikan hak-hak penganut agama Hindu.
[10] Marzuki (2007).
[11] Walau bagaimanapun, dalam satu kajian berasingan yang dijalankan oleh Merdeka Center, 93% responden Melayu tidak bersetuju hak-hak keistimewaan Melayu dihapuskan.
[12] Laman Project Malaysia mempunyai pautan dalam The Star Online milik MCA. Lihat http://projectmalaysia.com/home.html (Diakses pada 1 September 2008).
[13] Dalam biodatanya Malik Imtiaz, yang juga merupakan Presiden Persatuan Hak Asasi Malaysia (HAKAM) menyifatkan dirinya sebagai seorang yang “actively involved in efforts to promote the rule of law and constitutionalism, particularly in the face of worrying trends of Islamization and race politics in government and wider society”.
[14] Lihat http://projectmalaysia.com/home.html (Diakses pada 1 September 2008)
[15] http://projectmalaysia.com/collections/2008/08/observations/Sistem_Pendidikan_di_Malaysia_full.html (Diakses pada 1 September 2008)
[16] http://projectmalaysia.com/collections/2008/08/perspectives/Malaysia_Social_Contract_full.html (Diakses pada 1 September 2008)

UMNO Mesti Berubah

Tan Sri Muhyiddin Yassin merupakan calon pilihan bagi jawatan Timbalan Presiden UMNO. Selepas BN mengalami pencapaian paling teruk dalam pilihanraya umum yang lalu, Muhyiddin merupakan pemimpin UMNO yang paling tegas memperkatakan tentang perlunya perubahan dalam UMNO/BN sekiranya parti itu mahu terus mendapat mandat rakyat.

Kunci kepada perubahan ini ialah perubahan kepimpinan. Ketika pemimpin-pemimpin UMNO yang lain teragak-agak memperkatakan tentang hal ini, Muhyiddin mengambil risiko dengan menggesa Datuk Seri Abdullah Ahmad Badawi berundur secara terhormat untuk membolehkan proses perubahan dalam parti berlaku dengan segera. Muhyiddin merupakan the voice of reason dalam UMNO ketika itu.

Selepas Abdullah membuat pengumuman untuk tidak mempertahankan jawatan Presiden, ramai yang melihat Muhyiddin sebagai calon yang paling layak untuk mengisi kerusi Timbalan Presiden yang akan dikosongkan oleh Datuk Seri Najib Tun Razak. Melihat peranan besar Muhyiddin dalam menjayakan proses transisi kepimpinan dalam UMNO dan mood akar umbi ke arah perubahan, tidak sukar untuk mengagak Muhyiddin akan menang mudah - malah menang tanpa bertanding - bagi jawatan Timbalan Presiden.

Anggapan ini ternyata meleset. Mesyuarat bahagian-bahagian UMNO yang berakhir pada hari ini menunjukkan Ketua Menteri Melaka Datuk Seri Mohd Ali Rustam dan Menteri Pembangunan Luar Bandar dan Kemajuan Wilayah Tan Sri Muhammad Muhammad Taib mendapat jumlah pencalonan yang mencukupi untuk bertanding jawatan Timbalan Presiden.

Walaupun penawaran diri kedua-dua calon ini tidak dianggap serius pada mulanya, perkembangan mutakhir menunjukkan akan berlaku pertandingan tiga penjuru yang sengit bagi jawatan Timbalan Presiden dalam pemilihan parti pada bulan Mac tahun depan.

Penyokong Ali Rustam telah mula menyebut Ketua Menteri Melaka itu akan membuat upset lagi dalam pemilihan kali ini sepertimana yang berlaku dalam pertandingan bagi jawatan Naib Presiden dalam pemilihan tahun 2004. Dalam pemilihan tersebut, Ali Rustam menang undi kedua tertinggi selepas bekas Menteri Wilayah Persekutuan Tan Sri Mohd Isa Samad walaupun Muhyiddin dikatakan calon pilihan. Muhyiddin mengisi tempat ketiga jawatan Naib Presiden dengan memperolehi undi ketiga terbanyak.

Walaupun Ali Rustam dan Muhammad Taib mempunyai pengaruh masing-masing dalam parti, sumber-sumber dalaman UMNO mengaitkan peranan penyokong-penyokong Abdullah yang giat berkempen bagi kedua-dua calon ini untuk memastikan Muhyiddin tewas. Penyokong-penyokong Abdullah ternyata kecewa dengan peranan Muhyiddin menggesa Abdullah berundur.

Dalam mesyuarat-mesyuarat bahagian yang baru berakhir, jentera Ali Rustam, Muhammad Taib dan Abdullah dikatakan telah mencapai kata sepakat untuk memastikan berlaku pertandingan bagi jawatan Timbalan Presiden. Walaupun terdapat Ketua-Ketua Bahagian yang telah menyatakan sokongan terbuka terhadap Muhyiddin, jentera anti-Muhyiddin telah melancarkan coup di peringkat bahagian untuk memastikan Muhyiddin tidak dicalonkan.

Walaupun pertandingan bagi mana-mana jawatan dalam parti politik adalah baik, UMNO tidak harus hilang fokus. Tumpuan utama UMNO mestilah untuk memulihkan imej parti dan Barisan Nasional dengan membawa mesej perubahan. Sekiranya imej negatif parti tidak dipulihkan, parti itu berkemungkinan menghadapi masalah yang besar untuk mengekalkan mandat rakyat dalam pilihanraya akan datang.

Untuk itu, UMNO mestilah mempunyai pemimpin yang berkaliber dan mampu memimpin perubahan. Faktor-faktor kelayakan, ketegasan, kebijaksanaan dan kemampuan mengurus perubahan mestilah menjadi asas untuk memilih pemimpin. Meletakkan hal-hal remeh-temeh dan dendam kesumat sebagai asas memilih pemimpin tidak akan membawa kebaikan kepada UMNO.

Apatah lagi sekiranya perebutan jawatan diiringi dengan amalan politik wang. Utusan Malaysia semalam melaporkan terdapat 900 kes politik wang yang telah dilaporkan kepada Jawatankuasa Disiplin. Angka ini tentu sekali akan meningkat memandangkan tempoh berkempen yang lama. Ini tentu sekali tidak membantu memulihkan imej negatif UMNO.

Para perwakilan UMNO perlu benar-benar insaf. Mereka benar-benar berada di persimpangan jalan. Berubah sekarang atau mereka akan dirubah oleh rakyat. Untuk sekali dalam hayat politik mereka, lakukanlah sesuatu demi kebaikan parti, rakyat dan negara.

Kontrak Persefahaman

Berikut ialah tulisan saya mengenai Kontrak Sosial yang disiarkan di Utusan Malaysia hari ini 31 Oktober 2008.

John Locke, Thomas Hobbes dan Jean Jaque Rousseau merupakan antara pelopor teori kontrak sosial dalam tradisi pemikiran politik Barat. Walaupun tidak lebih daripada satu fiksyen sejarah, teori kontrak sosial menjadi asas falsafah kepada pembentukan masyarakat dan negara moden.

Kekuatan teori ini terletak pada andaian bahawa wujud satu persefahaman antara individu dalam masyarakat untuk hidup bersama secara aman dan menghormati hak masing-masing.

Mutakhir ini, kontrak sosial merupakan topik yang semakin hangat diperdebatkan di Malaysia. Baru-baru ini, Majlis Raja-Raja mengeluarkan kenyataan khusus mengingatkan rakyat agar tidak mempersoalkan kontrak sosial.

Kontrak sosial yang dimaksudkan merujuk kepada kompromi politik yang dicapai oleh pemimpin-pemimpin kaum di Malaysia ketika negara mencapai kemerdekaan lima dekad yang lalu. 'Kontrak' ini merangkumi persetujuan mengenai hak-hak keistimewaan Melayu, kedudukan Raja-Raja Melayu, bahasa Melayu sebagai bahasa kebangsaan, Islam sebagai Agama Persekutuan dan hak-hak yang sah bagi kaum-kaum bukan Melayu, termasuklah hak kerakyatan yang merangkumi hak-hak politik, ekonomi, budaya dan agama.

Kontrak sosial Malaysia ini sama saja tujuannya dengan kontrak sosial Barat. Ia menyediakan asas falsafah kepada pembentukan sebuah masyarakat dan negara yang aman. Namun, kontrak sosial Malaysia berbeza dengan kontrak sosial Barat dalam dua aspek utama.

Pertama, ia bukanlah satu fiksyen sejarah. Persetujuan ini benar-benar dicapai oleh pemimpin-pemimpin kaum di Malaysia sebelum merdeka dan terma-termanya termaktub dengan jelas dalam Perlembagaan Persekutuan.

Kedua, kontrak sosial Malaysia tidak menyempitkan ruang lingkup konsep kepada hak individu semata-mata. Ia sebaliknya mengiktiraf konsep hak yang turut merangkumi hak-hak kaum. Malah, hak-hak kaum menjadi asas kepada kontrak sosial Malaysia.

Pengkritik kontrak sosial Malaysia menolak konsep hak berasaskan kaum. Bagi mereka pengiktirafan terhadap hak kaum, lebih-lebih lagi hak keistimewaan bagi satu kaum sahaja, merupakan satu langkah ke belakang dalam proses pembentukan negara demokrasi tulen.

Dalam sebuah negara demokrasi, mereka berhujah, tidak ada hak yang lebih tinggi daripada hak individu dan semua individu harus dilayan secara sama rata.

Bapa Kemerdekaan Tunku Abdul Rahman bersama Tun Abdul Razak, Tun Tan Cheng Lock dan Tun Sambanthan yang terlibat secara langsung dalam pembikinan kontrak sosial adalah para demokrat tulen. Tetapi mereka berhadapan dengan hakikat politik masyarakat majmuk Malaysia pasca merdeka yang tidak memungkinkan idealisme demokrasi, dengan konsep hak dan kebebasannya yang muluk-muluk, dijelmakan secara total.

Ketika perbezaan ras dan agama masih menebal, mereka mengambil tindakan pragmatik dengan menjadikan pemeliharaan hak-hak kaum, bukannya hak-hak individu semata-mata, sebagai asas persefahaman antara masyarakat berbilang kaum di negara ini.

Pragmatik

Tindakan pragmatik ini dibuktikan dengan penolakan mereka terhadap saranan-saranan 'ideal' Suruhanjaya Reid yang menetapkan had 15 tahun perlindungan Perlembagaan terhadap hak keistimewaan Melayu (selepas pembentukan Malaysia pada tahun 1963, hak keistimewaan ini turut diberikan kepada kaum pribumi Sabah dan Sarawak).

Atas semangat kompromi politik antara kaum, pemimpin-pemimpin kaum tetap dengan pendirian asal mereka mengenai hak-hak keistimewaan Melayu, hak-hak yang sah bagi kaum-kaum lain, kedudukan Raja-Raja Melayu, Islam sebagai Agama Persekutuan dan bahasa Melayu sebagai satu-satunya bahasa rasmi dan bahasa kebangsaan.

Dengan penegasan ini, kontrak sosial Malaysia berjaya disepakati oleh mereka. Kontrak ini telah memberikan hak yang baru kepada masyarakat bukan pribumi. Yang dimaksudkan dengan 'hak baru' ini ialah hak kerakyatan yang terangkum segala hak-hak politik, ekonomi, budaya dan agama.

Hak kerakyatan ini merupakan satu hak yang tidak ada tolok bandingnya. Dengan sekelip mata, masyarakat yang dahulunya tiada apa-apa hak di Tanah Melayu, mempunyai hak-hak asasi sebagai rakyat dalam sebuah negara yang merdeka.

Dengan menerima konsep kerakyatan yang sama bagi semua rakyat tanpa mengira bangsa dan agama, kontrak sosial tidak mengkelaskan mana-mana kaum sebagai rakyat 'kelas pertama' atau 'kelas kedua.'

Bagi kaum Melayu pula, mereka diberi jaminan bahawa hak-hak yang telah mereka nikmati selama ini, seperti yang termaktub dalam Perkara 153 Perlembagaan Persekutuan dan perjanjian-perjanjian antara Raja-Raja Melayu dengan penjajah Inggeris sebelumnya, tidak akan terjejas dengan pemberian hak-hak baru kepada kaum bukan Melayu. Dengan erti kata lain, status quo kaum Melayu sebagai masyarakat pribumi di negara ini akan terus terpelihara.

Tunku Abdul Rahman menyimpulkan formula kompromi politik antara kaum yang menjadi asas kepada kontrak sosial Malaysia dalam ucapannya di Majlis Perwakilan Persekutuan dalam bulan Julai 1957 seperti berikut:

"Satu formula telah dipersetujui di mana dalam mempertimbangkan hak-hak pelbagai orang di negara ini, tiada cubaan harus dibuat untuk mengurangkan hak- hak yang telah mereka nikmati pada masa lalu. Hasilnya, anda dapati termaktub dalam Perlembagaan hak-hak pelbagai orang yang telah mereka nikmati pada masa lalu dan hak-hak baru, yang sebenarnya diberikan kepada orang-orang baru yang menjadi niat kita untuk memenangi hati mereka dan merangkul mereka ke dalam Bangsa Malaya. Saya merujuk kepada hak-hak kerakyatan. Ia merupakan satu hak yang telah menimbulkan kebimbangan yang besar di kalangan orang Melayu. Walau bagaimanapun, oleh kerana hasrat mereka untuk menjadikan Tanah Melayu sebagai negara yang merdeka, mereka bersedia untuk memberikan hak tersebut kepada orang-orang baru."

Dalam konteks ini, kontrak sosial Malaysia merupakan persefahaman yang bersifat 'win-win'. Mempertahankan kontrak sosial bukan bermaksud mempertahankan hak kaum Melayu/bumiputera sahaja, tetapi juga hak kaum-kaum bukan Melayu sepertimana yang termaktub dalam Perlembagaan.

Memahami kontrak sosial dalam semangatnya yang benar tentu sekali memberi kekuatan kepada masyarakat pelbagai kaum untuk memperkukuhkan perpaduan.

Lebih penting lagi, kontrak sosial berasaskan persefahaman kaum ini merupakan idea asas pembentukan negara Malaysia merdeka. Terma-termanya bukanlah sesuatu yang boleh dirungkai sesuka hati. Merungkai kontrak sosial tentunya akan membuka semula pandora's box debat hubungan kaum dan pembentukan negara yang merupakan satu langkah ke belakang.

Masa Perkukuh UMNO, BN

Berikut adalah tulisan saya mengenai pemilihan UMNO 2009 yang disiarkan di Utusan Malaysia hari ini 21 Oktober 2008.

Selain memilih pemimpin di peringkat bahagian, mesyuarat bahagian UMNO yang sedang berlangsung pada Oktober dan November ini penting kerana para perwakilan akan turut menamakan calon-calon bagi jawatan tertinggi parti dalam pemilihan pada Mac tahun depan. Lebih penting lagi, barisan kepimpinan tertinggi UMNO yang bakal dipilih akan turut membarisi kepimpinan tertinggi negara ekoran pengumuman Datuk Seri Abdullah Ahmad Badawi untuk tidak mempertahankan jawatan Presiden.

Tidak hairanlah, pertandingan bagi jawatan-jawatan utama parti menjadi tumpuan. Jawatan Presiden dan Timbalan Presiden, yang mana penjawatnya secara tradisi dilantik sebagai Perdana Menteri dan Timbalan Perdana Menteri, merupakan antara kerusi paling diperhatikan. Sekiranya berlaku pertandingan bagi kedua-dua jawatan ini, pemilihan kali ini merupakan yang pertama sejak 1987 yang menyaksikan pertandingan bagi kedua-dua jawatan tertinggi tersebut.

Jika pemilihan 1987 menyaksikan UMNO diharamkan dan ahli-ahli parti berpecah dua, pemilihan kali ini seharusnya menjadi medan terbaik bagi ahli-ahli UMNO untuk memperkukuhkan semula UMNO dan Barisan Nasional yang buat pertama kali dalam sejarah pilihan raya sejak 1969 kehilangan majoriti dua pertiga di Parlimen.

Barisan kepimpinan UMNO yang bakal dipilih mempunyai tanggungjawab yang besar untuk mengepalai usaha mengembalikan semula keyakinan rakyat pelbagai kaum di negara ini terhadap UMNO dan BN.

Untuk itu, sewajarnyalah para pemimpin dan perwakilan UMNO melakukan semakan realiti tentang persepsi dan harapan rakyat terhadap UMNO dan BN.

Satu kajian pasca pilihan raya yang dilakukan oleh Merdeka Center for Opinion Research dalam bulan Julai lalu menunjukkan majoriti rakyat masih meyakini BN sebagai platform terbaik untuk memupuk kerjasama antara kaum (55 peratus), mengekalkan kestabilan politik (67 peratus) dan membawa kemakmuran ekonomi (54 peratus). Kira-kira 55 peratus responden juga merasakan BN mewakili suara semua kaum dan 51 peratus berpandangan amalan dalam BN adalah demokratik.

Namun demikian, wujud dikotomi persepsi antara masyarakat Melayu dan bukan Melayu. Hampir dua pertiga responden Melayu mempunyai pandangan positif terhadap BN, manakala majoriti responden bukan Melayu pula berpandangan sebaliknya.

Menguntungkan

Pandangan negatif responden bukan Melayu, sebahagian besarnya disebabkan oleh persepsi mereka bahawa dasar-dasar BN seperti Dasar Ekonomi Baru (DEB) hanya menguntungkan orang Melayu. Dalam hubungan ini, kajian tersebut mendapati 71 peratus responden bukan Melayu merasakan bahawa mereka didiskriminasi oleh kerajaan.

Sementara itu, 67 peratus responden Melayu pula merasakan bahawa DEB merupakan lambang hak keistimewaan Melayu yang perlu dikekalkan.

Kewujudan dikotomi ini bukanlah sesuatu yang baru. Dalam sebuah masyarakat berbilang kaum seperti Malaysia, cabaran utama para pemimpin negara ialah untuk mengimbangi kepentingan kaum yang berbeza. Peranan ini telah dimainkan oleh BN dan Perikatan sebelumnya. Sepanjang 53 tahun memerintah (termasuk dua tahun sebelum merdeka), formula Perikatan/BN telah berjaya mengekalkan kestabilan politik dan perpaduan kaum.

Selain tragedi 13 Mei, perbalahan kaum dan agama bukanlah suatu yang lumrah di Malaysia.

Ini berbeza dengan hubungan kaum di negara-negara rantau Asia Pasifik lain yang mempunyai demografi dan sejarah kolonial yang hampir sama dengan Malaysia. Di Sri Lanka dan Fiji perbalahan kaum telah menyebabkan pertumpahan darah, rampasan kuasa dan ketidakstabilan politik yang berlarutan. Di negara jiran Indonesia, perbalahan agama dan etnik memuncak ketika negara itu sedang bergelut dengan krisis ekonomi dan politik pasca pemerintahan rejim Orde Baru.

Walaupun BN mempunyai rekod yang baik dalam mengekalkan kestabilan politik dan perpaduan kaum, punca kemerosotan pengaruh BN dalam pilihan raya umum Mac lalu, terutamanya di kalangan pengundi bukan Melayu perlu diteliti.

Mungkin peningkatan taraf hidup rakyat, kemajuan dalam bidang pendidikan dan revolusi teknologi maklumat telah mempengaruhi nilai-nilai politik masyarakat.

Sementara majoriti rakyat memperakui kejayaan BN dalam mengekalkan kestabilan politik dan keharmonian kaum, mereka juga semakin menitikberatkan soal tadbir urus negara, penyampaian awam dan kesaksamaan. Rakyat mahukan pemimpin yang boleh diterima oleh semua kaum, cekap mengurus ekonomi dan telus dalam mentadbir negara.

Dalam konteks inilah para perwakilan UMNO yang bersidang pada bulan Oktober dan November ini perlu menilai ciri-ciri kepimpinan yang ada pada setiap individu yang ingin dicalonkan bagi jawatan-jawatan penting dalam parti.

Mereka perlu mempunyai ciri-ciri yang menepati aspirasi orang Melayu serta rakyat pelbagai kaum di negara ini. Perlu diingat bahawa formula pemilihan pada kali ini seharusnya tidak sama dengan pemilihan-pemilihan yang lalu. Asas perkiraan bukan semata-mata percaturan untung rugi politik dalaman UMNO, tetapi survival UMNO dan Barisan Nasional sebagai parti yang memerintah.

Hal ini telah pun diakui oleh pemimpin-pemimpin UMNO. Datuk Seri Abdullah Ahmad Badawi menyarankan agar diwujudkan keahlian langsung BN untuk menarik minat rakyat pelbagai kaum menyertai BN. Datuk Seri Mohd. Najib Tun Razak berulang kali mengingatkan ahli-ahli UMNO agar berusaha untuk memperkukuhkan BN sebagi parti yang mendapat dokongan rakyat pelbagai kaum.

Tan Sri Muhyiddin Yassin pula menegaskan bahawa UMNO mesti memiliki pemimpin yang dihormati dan boleh diterima oleh kaum-kaum lain. Bagi Muhyiddin, tidak ada maknanya pemimpin UMNO mendapat sokongan padu ahli-ahli, tetapi parti itu kalah dalam pilihan raya.

Sokongan mereka yang berada di luar UMNO juga penting untuk memastikan kemenenangan parti. ADUN Pangkor, Datuk Dr. Zambry Abdul Kadir dan Ahli Parlimen Batu Pahat, Dr. Mohd. Puad Zarkashi juga menyebut hal yang sama ketika mengumumkan hasrat untuk bertanding jawatan ahli Majlis Tertinggi.

Sebagai parti Melayu, UMNO terus mendapat kepercayaan orang Melayu. Dalam kajian sama yang dilakukan oleh Merdeka Center, 70 peratus responden Melayu mengakui bahawa UMNO telah berjaya melindungi kepentingan Melayu, memartabatkan Islam (67 peratus) dan membawa pembangunan ekonomi kepada rakyat (72 peratus). Perjuangan Melayu/Islam akan terus sinonim dengan UMNO.

Sebagai parti teras BN pula, tugas penting UMNO sebelum pilihan raya umum ke-13 adalah untuk memimpin usaha mengembalikan semula sokongan padu rakyat pelbagai kaum kepada BN. Bagi para perwakilan UMNO ke mesyuarat bahagian, tugas ini sudah pun bermula.

Quo Vadis MCA?

Pemilihan Datuk Seri Dr. Chua Soi Lek, yang dikaitkan dengan video seks, sebagai Timbalan Presiden MCA tidaklah menghairankan saya. Ini kerana bagi sebahagian masyarakat Cina, nilai moral dan politik adalah dua perkara yang berbeza.

Yang lebih menarik perhatian saya ialah ke manakah haluan MCA selepas ini?

Kecenderungan Presiden baru MCA, Datuk Seri Ong Tee keat, ialah untuk menjadikan parti itu lebih ”vokal” dalam menyuarakan desakan kaum Cina. Gendang sudahpun dipalu dan MCA sudah pun mengorak langkah ke arah itu.

Dua hari sebelum pemilihan parti, bekas Ketua Pemuda MCA (sekarang Naib Presiden) mencadangkan agar diwujudkan jawatan Timbalan Pengerusi BN yang dikhususkan kepada MCA. Di hari perasmian Perhimpunan Agung MCA, bekas Presiden parti itu, Datuk Seri Ong Ka Ting pula mengkritik UMNO secara terbuka dengan mendakwa parti Melayu itu sebagai terlalu dominan dalam BN.

Senarai resolusi parti itu (termasuk resolusi sayap pemuda) juga menampakkan cubaan MCA untuk menunjukkan ”taringnya”. Antaranya ialah:

• Menyemak semula Akta Keselamatan Dalam Negeri.
• Menghapuskan Akta Penyelarasan Industri 1975 (Akta ini merupakan antara instrumen penting Dasar Ekonomi Baru).
• Menambah bantuan kepada Sekolah Rendah Jenis Kebangsaan Cina.
• Menjadikan sekolah persendirian Cina sebagai sebahagian daripada sistem pendidikan kebangsaan.
• Mempercepatkan penubuhan Suruhanjaya Kehakiman.

Sekali imbas, kritikan, saranan dan resolusi MCA kali ini tidak jauh bezanya dengan apa yang diperjuangkan oleh DAP. Apakah parti pengasas Perikatan ini berhajat untuk menjadi ”pembangkang” dalam BN selepas merasakan bahawa pendekatan politik akomodasi menyebabkan parti itu dilihat kehilangan taring oleh masyarakat Cina?

Pendekatan MCA ini belum tentu dapat menarik kembali sokongan kaum Cina kepada parti itu, tetapi mungkin menghakis sokongan sebahagian besar pengundi Melayu. Secara anggaran, berdasarkan keputusan pilihanraya umum 2008 dan beberapa kajian pasca-pilihanraya, tahap sokongan masyarakat Cina terhadap MCA adalah kurang 30 peratus. Calon-calon MCA kalah di semua kawasan majoriti besar Cina. Kesemua 15 kerusi parlimen yang dimenangi oleh calon-calon MCA ialah di kawasan majoriti kecil pengundi Cina.

Ini menunjukkan calon-calon MCA bergantung kepada sokongan pengundi bukan Cina, terutamanya pengundi Melayu, untuk menang. Sekiranya MCA mengambil pendekatan agresif dengan membelakangkan pendekatan politik akomodasi dalam BN, sebahagian pengundi Cina mungkin melihat ”taring” MCA, tetapi pengundi Melayu akan melihat ”belang” parti itu.

Bagi pengundi Cina pula, mereka mungkin menganggap desakan MCA kurang ”umph” jika dibandingkan dengan DAP. Apalah sangat jawatan Timbalan Pengerusi BN jika dibandingkan jawatan Timbalan Perdana Menteri jika Pakatan Rakyat memerintah. Apatah lagi sekiranya tuntutan MCA tidak dilayan oleh UMNO.

Dalam konteks politik "outbidding" ini (iaitu perlumbaan untuk menunjukkan parti mana lebih vokal dalam memperjuangkan kepentingan kaum Cina), MCA mungkin akan memberikan lebih banyak tekanan terhadap UMNO. Sebagai parti yang terbesar dalam BN, tidak mudah untuk UMNO "mengalah" kepada MCA lebih-lebih lagi sekiranya tekanan-tekanan itu mengaitkan perkara-perkara dasar yang melibatkan kepentingan Melayu. UMNO mungkin akan mempertahankan persefahaman minima dalam Kontrak Sosial untuk memastikan kelangsungan BN, tetapi persefahaman minima itu mungkin tidak lagi menarik bagi MCA. Keadaan ini hanya akan menambahkan retak dalam BN.

MCA mungkin akan menjaringkan lebih banyak gol sendiri (juga gol BN) dengan pendekatan barunya ini. Quo vadis MCA? Quo vadis BN?

Do Malays Want NEP to End?

Shannon Teoh, in an article posted in The Malaysian Insider on October 9, quoted a poll by Merdeka Center for Opinion Research which suggests that a majority of Malaysians wants NEP to end. The poll found that seventy-one percent of Malaysians surveyed agree with the statement that Barisan Nasional's "race-based affirmative action policy is obsolete and must be replaced with a merit-based policy". The poll conducted between June 18 and July 29, involving about 3,600 respondents nationwide, shows that 65 per cent of Malays agreed with the statement, compared with 83 per cent of Chinese and 89 per cent of Indian respondents. Based on the finding, Shanon concluded that “a majority of Malaysians are now ready to do away with NEP-type policies”.

Shannon might be correct in making such a conclusion. But as one of the researchers who involved in the survey, I would like to point out some “nuances” captured by the survey as far as the Malay attitude toward the New Economic Policy (NEP) is concerned.

The finding quoted by Shanon is based on the respondents’ answer to a “generic” question. To be sure, out of 65 percent of Malays who “agreed” to do away with race-based affirmative action policy, 40 percent said they “strongly agree” while 25 percent said they “somewhat agree”. 19 percent said they "strongly disagree". To further probe the Malays’ real attitude toward race-based policy such as the NEP, we did ask specific questions about the NEP itself. Not surprisingly, the survey found that 58 percent of Malay respondents believe that NEP is a symbol of Malay privilege and 67 percent said that “the Malays need all the help that they can get to move ahead so programs like the NEP should be welcomed”. It seems the same Malays who agreed with the doing away of the race-based affirmative action policy wanted the NEP to continue. Why the Malay respondents reacted differently to the “generic” and the “specific” questions is difficult to explain.

But like their non-Malay counterparts, significant numbers of Malay respondents too are not satisfied with the NEP. The reasons for their dissatisfaction might be poles apart. 42 percent of the Malay respondents said that “programs like the NEP typically benefit ordinary Malays” while 47 percent said “they generally benefit the rich and politically connected individuals”. This might provide us with some clues to the Malays’ ambivalent attitude toward a race-based affirmative action policy like the NEP. Should a majority of Malays perceives the NEP as typically benefiting ordinary Malays, they might have come up with more coherent answers to both the generic and the specific questions.

Race Relations Act

In a spate of heightened racial slurs in the wake of the March 8 general elections, the cabinet agreed to introduce Race Relations Act in order to promote racial harmony in multiracial Malaysia. But so far no details are made available for public scrutiny. Although most commentators are still in the dark as to what the proposed law actually entails, it does not deter them from giving either positive or negative responses to the proposal.

Those who viewed the proposal negatively reasoned that there are sufficient existing legislation in the country, such as the Sedition Act and the Internal Security Act, which would help the government deal with hate speeches that are likely to cause racial tension to flare up in our multiracial society. Introducing the new Act will therefore be redundant. What is even more, the proposal could be just a “knee jerk” reaction if it was nothing more than a hasty response to a recent hate speech by an UMNO politician against the Chinese community. Presumably, according to this view, racial harmony could be achieved if everyone manages to restrain himself from uttering hate speeches against others. Let we call this first view as “restraining approach”.

On the other hand, those who agreed with the introduction of the new law see it in different light. Taking the proposal one step further, they argued that the law should aim at outlawing discriminatory practices based on race, creed and color rather than dealing only with hate speeches. This, according to them, is the missing dimension in the existing legislation on race relations in Malaysia. The law should therefore be renamed “Anti-Discrimination Act” or “Equal Opportunity Act”, or something like that. Let we call this second view as “anti-discriminatory” approach.

Both the "restraining" and "anti-discriminatory" approaches to race relations are not unfamiliar if one looks at similar legislation around world. The UK Race Relations Act and the US Equal Employment Opportunity legislation are mainly "anti-discriminatory", while the Singapore Maintenance of Religious Harmony Act is wholly "restraining".

In the Malaysian context, anti-discriminatory approach to race relations is quite new. This makes this approach more interesting, if not intriguing. It struck at the core of race relations in Malaysia as certain segments of Malaysian society feel that they are discriminated against. A recent survey by Merdeka Center for Opinion Research reveals that the majority of non-Malays (71%) feel that they are unfairly treated and discriminated by the government. The main complaint has been the implementation of the New Economic Policy (NEP) which provides preferential treatment in the provision of economic and educational opportunities for the indigenous Malays and the natives of Sabah and Sarawak. It is not surprising therefore that the non-Malays would want to see the new law promotes equality by putting an end to any kind of discriminatory practices in the country.

But the road to perfect equality is not without hurdles. Although the same survey indicates that the Bumiputera community is more open to treating other races more equally, another survey reveals that 93% Malay respondents opposed the idea of abolishing Malay special privileges. These “privileges” include the reservation of quotas in public service, scholarships, permits and licenses for the Malays and the natives of Sabah and Sarawak as enshrined in Article 153 of the Federal Constitution.

Here lies the real test of the viability of the “anti-discriminatory” approach to race-relation legislation in Malaysia. Hiding behind Article 8 of the Federal Constitution, which entitles every person to equality before the law and equal protection of the law, as a means to promote racial equality is to miss the salient point that Article 153 allows “positive discrimination” in favor of the Malays and the natives of Sabah and Sarawak.

What is more, the concept of “equality” under Article 8 is not absolute but qualified. Let us have a closer look at Article 8.

Article 8(1) states that “all persons are equal before the law and entitled to the equal protection of the law”. Article 8(2) further states, “except as expressly authorized by this Constitution (emphasis is mine), there shall be no discrimination against citizens on the ground only of religion, race, descent, place of birth or gender in any law or in the appointment to any office or employment under a public authority or in the administration of any law relating to the acquisition, holding or disposition of property or the establishing or carrying on of any trade, business, profession, vocation or employment”.

Notwithstanding the anti-discriminatory provision in Article 8(2), clause 5 of Article 8 does not invalidate or prohibit: (a) any provision regulating personal law; (b) any provision or practice restricting office or employment connected with the affairs of any religion, or of an institution managed by a group professing any religion, to persons professing that religion; (c) any provision for the protection, well-being or advancement of the aboriginal peoples of the Malay Peninsula (including the reservation of land) or the reservation to aborigines of a reasonable proportion of suitable positions in the public service; (d) any provision prescribing residence in a State or part of a State as a qualification for election or appointment to any authority having jurisdiction only in that State or part, or for voting in such an election; (e) any provision of a Constitution of a State, being or corresponding to a provision in force immediately before Merdeka Day; and (f) any provision restricting enlistment in the Malay Regiment to Malays.

The Federal Court in Datuk Haji Harun bin Haji Idris v. Public Prosecutor [1977] 2 MLJ 155 had the opportunity to consider the concept of equality under Article 8. Subjecting the operation of Article 8 to the limiting principles based on the classification permitted by the Article, the Federal Court adopted the view that the equality provision in Article 8 is qualified. As clause 5 of Article 8 envisages, there may be lawful discrimination based on “communal” classifications such as Muslims as opposed to non-Muslims, aborigines as opposed to non-aborigines, Malays and natives of Borneo as opposed to other communities, and “non-communal” classification such as residents in a particular State as opposed to residents elsewhere. Avoiding excessive idealism in treating equality as a legal concept, the late Tun Suffian in Datuk Harun said:

(W)hile we are all familiar with the idealistic concept of equality, Indian -- and Malaysian judges -- are not familiar with it as a legal concept, having been introduced in India only in 1949 and in Malaysia in 1957. As a legal concept it is easy to state, but difficult to apply -- because, first, equality can only apply among equals and in real life there is little equality and, secondly, while the concept of equality is a fine and noble one it cannot be applied wholesale without regard to the realities of life. While idealists and democrats agree that there should not be one law for the rich and another for the poor nor one for the powerful and another for the weak and that on the contrary the law should be the same for everybody, in practice that is only a theory, for in real life it is generally accepted that the law should protect the poor against the rich and the weak against the strong.

While the move toward promoting racial equality through anti-discriminatory legislation must be lauded, there must be some sort of reality check as well. Of late, there has been a tendency to label one race as “superior” and other races as “inferior” regardless of individuals’ possession of wealth and social status. According to this view, the problem of inequalities would be solved if the “inferior” race no longer feels disenfranchised. The fact is that the feeling of disenfranchisement is not only felt by any one particular race but across races. The poor Malays, Ibans and Kadazans would feel disenfranchised as much as the poor Chinese and Indians do. Thus lifting the race barrier alone will not solve the problem of inequality. It doesn’t make sense to treat the feeling of “disenfranchisement” among the rich Malays, Chinese, Indians, Ibans, Kadazans, etc. as the same as that of the poor and the marginalized among these communities. Such an approach would intensify rather than attenuate inequality.

Balancing the ideals of racial equality with the complexities of real life is a delicate game which could be beyond the reach of a Race Relations Act. To effectively address the problem of inequalities in our country, one must certainly go beyond race.

Motion of No Confidence

There are at least two views about the ways by which PKR de facto leader Anwar Ibrahim could realize his attempt to topple the BN government without having to go to ballot boxes. International Islamic University Malaysia (IIUM) law professor, Dr. Abdul Aziz Bari, preferred the out-of-parliament method. According to Aziz, Anwar can just seek an audience with the Agong and show him the proof that he commands the support of the majority of the members of the Dewan Rakyat. The Agong could then play a "proactive" role by getting Prime Minister Abdullah Badawi to resign and then appoints Anwar as the new PM.

Former Lord President, Tun Salleh Abbas, however preferred a real floor test to be held in the Dewan Rakyat by passing an actual motion of no confidence against the PM. This method not only insulates the Agong from the political squabble, but also lends credence to Anwar's claim that he has more than enough BN MPs on his side to form a new government. But the downside of this method is that it would be extremely difficult to get the motion be debated in the Dewan Rakyat. The House Speaker, who is a member of the ruling party, would be very unlikely to allow the motion to be debated. The Pakatan Rakyat had tried this method before but it was to no avail.

There is a third option. In Westminster system, defeating a government's substantive bill, like a supply bill, is tantamount to a vote of no confidence against the PM and his entire cabinet. The PM and the cabinet must then resign or call for a fresh election if this ever happens. There is no need to apply for a motion of no confidence or drag the Agong prematurely into the crisis by forcing him to play a "proactive" role. The Agong may come in later to perform his constitutional duty in the normal course of the business, i.e. appointing a new PM under Article 40 of the Federal Constitution. This option can be exercised when the Parliament reconvenes in October. One of its main businesses is to pass the 2009 budget, which is a supply bill. But this option might be unpopular among Pakatan leaders as it will take time to materialize. One day is too long in politics.

All this can only happen if Anwar really has the numbers. Until now, this remains a six million dollar question.

Another option for Anwar is just to wait for the next general election. Pakatan Rakyat has control of one-third of the seats in the Dewan Rakyat and five states. As an Opposition Leader, Anwar could effectively play check-and-balance role in the Parliament and hold the government accountable to the rakyat. As the de facto leader of PKR, Anwar could effectively guide Pakatan policies in the five states and prove to the rakyat that they can perfrom better.

The rakyat has spoken in the last general election, so let them speak again in the next elections. As the tide is now with the Pakatan Rakyat, this option is not too far-fetched.

Pak Lah is Defence Minister

Pak Lah is Defence Minister. Is this a prelude to something "bigger"? Hopefully not.

When I wrote my earlier posting “Restore Political Stability” what I had in mind was leaders’ commitment to democratic stability. That those who govern or want to govern will not resort to undemocratic means in order to retain power or gain power.

In some neighboring countries, democratic stability is lost when undemocratic means is used to retain or gain power. In Thailand, mass protests and military coup d’etat had often been used to oust democratically elected leaders. In the Philippine, emergency was proclaimed in order to save the reigning President from popular uprising. In Myanmar, where democracy is dead, the ruling junta continues to use repression in order to remain in power.

Interestingly, there had been some openness in Myanmar in the mid 1990s following the release of Aung San Suu Kyi in 1995. The economy was doing well and the opposition was virtually paralyzed due to continuing state repression. This led the military regime to be confident that it would be able to retain power despite putting some measures for political openness in place. But as the opposition grew stronger with the release of Suu Kyi, the regime started to crack down on the opposition. Suu Kyi was re-arrested in 2000 and until now remained under arrest. With the adoption of new constitution recently, the military junta’s grip on power was strengthened. So far, the future of democratic transition in Myanmar looks bleak.

In all these countries, the military (and the palace in Thailand) plays significant role in national politics. Except Myanmar, the political, military and business elites in Thailand and the Philippine lack cohesion. There had been protracted struggles between different factions of the elites in the two countries, causing politics to be at times highly unstable.

Until recently, Malaysian politics has been stable and the economy was doing well. There had been no major political crisis since 1987 and the country joined the rank of Singapore, South Korea and Taiwan as the new Asian economic tigers in the 1990s. The situation started to change when cracks among the UMNO elites during the 1997/98 economic crisis led to the purge of Anwar in 1998 and withdrawal of Mahathir in 2003.

Both former UMNO elites had now become the staunchest critics of the UMNO/BN government, unleashed democratic forces within the civil society and caused further disarray among the governing elites. Political change looks possible, but political stability hinges on the balance.

Among southeast Asian countries, Singapore so far continues to enjoy the highest degree of political stability and economic progress. Singapore had successfully defied the perplexing notion of causal relationship between economic development and democracy. The Island republic managed to achieve economic success without necessarily democratizing its polity.

The unique case of Singapore is partly due to the ability of PAP government to manage (or discipline) its governing elites as well as keeping the masses quiescent. Though Singapore is not a fully democratic country, we often hear self-profess democrats singing praises for her political and economic achievement.

Where do we go from here? I hope our political elites, both in the government and the Opposition will continue to be committed to the principles of democracy and the requirements of political stability in pursuing their political goals. Though political instability presents some “windows of opportunity” for political elites - whether to gain or retain power - I believe that the majority of the rakyat would want a stable democracy to be in place.

Restore Political Stability

September 16 has gone and BN is still in power. There is this serious question of whether PKR de facto leader Anwar Ibrahim really has the numbers. In a press conference yesterday, Anwar insisted that he had in access of 31 BN MPs who are ready to cross-over but refused to name them. As there have been mounting pressures on Prime Minister Abdullah Ahmad Badawi to resign, there have also been similar pressures on Anwar to show the names.

In the meantime, UMNO big guns like Muhyiddin, Ku Li and Zahid Hamidi who were earlier rumored to jump ship had come out in the open condemning Anwar.

Crisis is also looming in UMNO, the BN and the government. Threats of impending cross-over and change of government further eroded Abdullah’s credibility and BN’s legitimacy to rule. Open squabble among cabinet ministers over policy issues, Gerakan’s threat of leaving the BN and the questioning of UMNO’s leadership transition plan is just a tip of the iceberg which point toward a more serious legitimacy crisis within the government and the ruling party.

Since March 8, Malaysian politics has not been as stable as it was before and the economy is sluggish. Uncertainties created by attempts to topple the government through defection and perceptions about the government’s lack of legitimacy to rule had affected the country’s economy. Investors have been wary of the political situation and very cautious in making any new investment decisions. Business has yet to pick up despite the festive season. And there is also fear about the looming financial crisis in the US that will inevitably bear its impact on our economy.

If there is any message that Malaysians need to send across to our political leaders, it would be restore political stability, focus on reviving the economy and help the rakyat! Let us put a stop to the seemingly never-ending political drama.

Malay Unity and Malaysian Unity

I found this posting by Tun Dr. Mahathir Mohamad in his blog http://www.chedet.com/ interesting. Enjoy reading.

1. Malaysia has a multi-racial population but is quite unique in that the division is not just by race alone but by religion, language, culture and economic situation. Unity in such a diversity is extremely difficult to achieve.

2. If we study other nations where people of different ethnic groups have immigrated, we will find that integration and unity depended on several important factors. Firstly the indigenous people or the people who had set up the country make up at least initially, a very big proportion of the population. Additionally they would be dominant and materially successful. The small numbers of immigrants trickling in found it judicious and beneficial to be identified with the numerically superior and powerful dominant inhabitants. They would willingly forget their original languages and adopt the language of the people of the country as well as their culture; they would intermarry and over time they would be totally absorbed and assimilated and identified with the indigenous people. In such a situation unity is not a problem. The United States is one such country where the original language and basic culture of first settlers are accepted by later immigrants.

3. In the old days before the coming of the Europeans the few Chinese and Indians who settled in Malacca adopted the language and much of the culture of the Malays. Though there was no assimilation nevertheless good relations existed between the immigrant settlers and the Malays. Unfortunately when later the China-born Chinese-speaking immigrants dominated in numbers as well as economic wealth, the Malay speaking Baba and Nyonya deliberately dropped their Malay language and Baba culture and reverted to being Chinese in every way possible.

4. Difficulties in assimilation arise when the late comers are more dynamic and better equipped to progress than the indigenous people. A feeling of superiority towards the indigenous people tended to keep the late-comers apart. As their community grew they established separate enclaves and to erect invisible barriers against the indigenous. As their numbers grew the separation became deeper.

5. The British are only partly responsible for the separation of the races in Malaysia, for keeping the Malays in the rural areas, the Chinese in the urban areas and the Indians in the estates. The different races are also responsible. They made no attempt to mix together as a matter of preference.

6. The Malays before World War II really believed that the Chinese and Indians were temporary guests who would return to their countries once they had made enough money. So it was at the beginning.

7. Even when they showed signs of staying permanently, the Malays and their Rulers believed the British would honour the treaties which recognised the Malay States as the land of the Malays, the peninsula as Tanah Melayu or Malay Land.

8. But after the Brits returned after the war they talked of "giving" this country to whoever wishes to stay here. Although the Malays rejected this and forced the Malayan Union to be abandoned, they realised that things had changed and they had to recognise the claims of some of the non-Malays at least.

9. To cut a long story short independent Malaysia recognised the citizenship rights of the non-Malays and gave them quite freely. This is unlike many countries in the region where strict conditions were imposed. In fact, some immigrants were actually expelled.

10. The hope at independence was that the non-Malays would accept a single national language and a single national identity. But it became clear very quickly that the Chinese and the Indians wanted to retain their identities, their mother tongue and their culture. They did not want to be solely Malaysians, certainly not Malays.

11. At the beginning some prominent people tried multi-racial politics but this was rejected by the ordinary Malays, Chinese and Indians. In the end we settled for a compromise - return your racial identity but cooperate with each other in a coalition of racial parties.

12. Politically it was a good formula and it worked. But when English schools were abolished and the Malay, Chinese and Indians children went to their own schools rather than to the national schools where the teaching was in the National Language. The hope for true national integration faded. After this even the attempt to put the schools from the three language strems in one campus was rejected by the Chinese.

13. It is no good blaming the politicians for perpetuating racial schism. Some of them who tried to ignore racial loyalties simply failed politically. For various reasons the races preferred to stay separated. They may meet at their work place or the playing field but they go home to separate enclaves according to their race.

14. We had opted for democracy and popularity decides who rules the country. Those who reject racialism simply lost popular support. But those who embrace racialism won.

15. They are not racists. The leaders of the different races were, at least in the beginning, able to get along well with each other. They develop close friendship. But they had to be very conscious of their racial backing and to cater to racial demands.

16. The lower ranking leaders, the ordinary members of political parties and the people as a whole had shown no sign of forgetting their racial identity. There may be few liberal minded ones who reject race, but some who do this do so because they believe their own race would gain b it. So even these people are racialist at heart.

17. Then came the resurgence of Islam worldwide. The Malaysian Malays began to adopt Islamic conservativeness especially with the dress code. This tended to push them further apart from the non-Muslims who saw this as an attempt to differentiate Muslim Malaysians from non-Muslim Malaysians. Some people suspect that this is the intention.

18. The behaviour of some extremist exponents of Islamic separateness did not help.

19. And so the races drifted further and further apart. All the time the so-called non-racial parties with their single-minded campaign against the positions of the Malays and Islam as agreed upon at the beginning actually intensified Malay racial sentiments, causing them to yearn for Malay unity rather than Malaysian unity.

20. The ideal of having a non-racial Malaysian nationality has now been almost forgotten. As the self-proclaimed non-racists attacked Malay racialism, the feeling among the Malays hardened. Openly the Malays have not attacked Chinese racialism as manifested by their practical rejection of the use of the National language, their rejection of the National schools, their Malaysian Malaysia slogan. If they do it would be muted and certainly not as blatant as non-Malay attacks against Malay racialism.

21. The Malays have seen what has happened to the Malays of Singapore and they have no desire to be like Singapore Malays.

22. So their reaction is to seek for Malay unity. They feel threatened, and their fear is real. Admittedly there are among the younger educated Malays a few who claim to reject Malay unity. But these people do not represent the vast majority of the Malays.

23. Malay unity, if it becomes stronger will make it more difficult to bring about Malaysian unity. But it must be remembered that the Chinese and Indian are also keen to retain their identities more and more. The Hindraf memorandum is very telling. And the Chinese educationists want even stronger role for Chinese language.

24. The trend is obviously against Malaysian Unity. A weak and unstable Government with its crude attempts to win over the different races through giving in on all demands does not help. Every time it gives in to the demands of one race it simply antagonises and pushes the other races further away.

25. If we still want Malaysian Unity we need to be willing to make sacrifices regarding what we consider to be our racial rights. Everyone has to do this. The leaders must be given some mandate to discuss these matters in private and to make concessions. After each step the lower rung leaders of each race must be given full briefing as to why the concessions have to be made. It would be useless if they don't agree.

26. Provided we can roll back the present unhealthy trends and redirect it towards more positive non-racial objectives, provided we do this slowly by small steps we may be able to create a truly Malaysian identity where race would gradually become less important. It will take time but with sincerity we may reverse the present trends and move towards increasing co-operation and integration.

Tun Dr. Mahathir

I had a chance to interview Tun Dr. Mahathir in early July. It’s a chance interview. I just accompanied a Thai friend who is researching on Malaysia-Thai relations for her Phd thesis. After she completed her interview, I asked Tun Dr. Mahathir this question: What should UMNO and Barisan Nasional do in order to regain its strength after losing two-thirds majority in the March general elections? He answered, “Abdullah has to resign”. I was not satisfied with his answer. This is something that we all know coming from him. So I said to him, “The problem is beyond Abdullah. The whole UMNO is in deep trouble”. He replied, “UMNO is in deep trouble due to the way Abdullah handles the party”. Up to this point, I couldn’t say anything more. He is so adamant that Prime Minister Abdullah must go. That is his prescription for the problems plaguing UMNO and BN. But will UMNO listen to him? Just wait and see …

Cross-over, anyone?

Tengku Razaleigh Hamzah and Tan Sri Muhyiddin Yassin are two big names from UMNO who were rumoured to jump ship to Pakatan Rakyat. Yesterday, Muhyiddin denied that he is defecting to the Opposition and described the rumour as "fitnah jahat". Today, Muhyiddin confirms that he persuaded Tun Dr. Mahathir to rejoin UMNO and the latter agreed. Tengku Razaleigh were also present at the meeting with Dr. Mahathir. Why should Muhyiddin and Tengku Razaleigh persuaded the former prime minister to rejoin UMNO if they themselves are leaving the party?

But what about the "study trip" to Taiwan? Any Tom, Dick and Harry would say that the trip is related to the on going talks about BN MPs defecting to the Pakatan Rakyat. Should Anwar is just bluffing, and there is no real "threat" of BN MPs defecting, why should there be such a trip at the first place?

The mind game continues ....

Ethnic Outbidding Spiraling Up

It is strange to find that in the midst of the so-called shift toward non-communal politics, as many political pundits claim, ethnic outbidding continues to spiral up. Why do I say this?

1. There has been high expectation among the non-Malays that if the Pakatan Rakyat takes over the federal government, one or more deputy prime ministers will be appointed from among the non-Malay legislators. Yesterday, outgoing Kedah MCA Chief, Dato’ Boey Chin Gan, called on the government to appoint four DPMs - one each from among the Chinese, Indian, Sabah and Sarawak leaders. The BN in this regard must outbid the Pakatan Rakyat on the appointment of non-Malays as deputy prime ministers. The reason is, the four DPMs will be at a better position to look after the interests of each ethnic community that they represent. Doesn't this sound communal?

2. In response to Datuk Ahmad Ismail’s “racist” remarks, all Chinese-based political parties launched nationwide attacks on the UMNO politician. It seems that there has been a race of who-speaks-louder-for-the-Chinese in the Ahmad saga. Malay leaders, except a handful of Ahmad’s supporters, tried to be “sopan” by either offering apology to the Chinese community, supporting the offer of apology, or kept quiet. Ahmad himself, until this article is written, has refused to apologize.

3. Gerakan mulled leaving Barisan Nasional for quite some time now. And today, after a spate of tit for tat between Gerakan Acting President Tan Sri Koh Tsu Koon and Ahmad, Tsu Koon finally said it loud in the open that Gerakan may leave Barisan Nasional - if UMNO does not change. The fact is the Chinese-based political party’s future looks very dim should UMNO-led Barisan Nasional fail to change, i.e. - to accord "equal" rights to the Chinese community (which means more rights than are currently enjoyed by the Chinese) in the face of “greener pasture” offered by the Pakatan. For Gerakan, BN must outbid Pakatan in this psychological race. Only by doing this, the party will be able to re-surrect itself under the BN's banner. And Tsu Koon's call for BN to move away from "race-based" politics is in fact a glossy cover on an essentially race-based demand.

4. Just before the March general elections, four DAP Members of Parliament (Theresa Kok, Dr. Tan Seng Giaw, Tan Kok Wai and Fong Kui Lun) protested against the usage of Jawi on streets signboards in Kuala Lumpur. They wanted them to be replaced with “Muhibbah” signboards in Chinese and Tamil languages apart from Malay, the National language (Not so “Muhibbah” if it means an open show of disrespect for Jawi, the Malay script in a Malay-majority country where Malay language is both the national and the official language). In July, Gerakan Youth tried to “outbid” the DAP-led Penang state government by putting up six street signboards in Mandarin in Georgetown. This is not withstanding the fact that existing guidelines only require the use of National Language, not other vernacular languages, on streets signboards. This politics of language, which is reminiscent of the pre-merdeka demand for multilingualism, is unmistakably one of the glaring features of communal politics in Malaysia.

My definition of communal politics is articulation of interests and mobilization of political support based on one's communal identity to the exclusion or at the expense of the interests of other communities. When a politician pursues the interests of his own community to the exclusion or at the expense of the interests of other communities, it is communal. In a communally heteregenous society, where each communal groups have competing interests (which is quite natural) - be it political, economic, religious or cultural - non-communal politics have a tall order.

Do we really think that our politics is becoming more non-communal now? Or, are we witnessing an enhancement of communalism - albeit in a new form? Let's think about it. Hopefully, people won't call me a racist by posing this question.